Herbata gruzińska ma historię ponad 170 lat.
Warunki klimatyczne w Gruzji są idealne do uprawy herbaty. Zachodnia Gruzja, gdzie rośnie herbata, jest odizolowanym ekosystemem otoczonym górami i położonym w pobliżu ciepłego Morza Czarnego. Czyste górskie rzeki wzbogacają glebę w minerały, dlatego plantacje herbaty w Gruzji nie wymagają nawadniania. Zakrywanie krzewów herbacianych śniegiem sprawia, że krzewy herbaciane są odporne na choroby, dlatego roślina nie potrzebuje nawozów sztucznych.
Pierwsze krzewy herbaciane w Gruzji pojawiły się w 1847 roku. Chiński mistrz herbaty Lau Zhang Zhao(na zdjęciu) uważany jest za twórcę produkcji herbaty w Gruzji.
W 1848 roku Nikolai Gartvis wysłał sadzonki z Nikitsky Botanical Garden (Crimea) do Sukhum Botanical Garden i Ozurgeti, aby kontynuować doświadczenie. 200 krzaków przybyłych do Ozurgeti zostało zasadzonych w ogrodzie państwowym, dawnym posiadaniu książąt Gurieli. Ale po kampanii wojskowej w lata pięćdziesiąte XX wieku. w ogrodzie zrujnowanym przez turków pozostało ich tylko 25.
Kolejna partia sadzonek została wysłana do księcia Dawida Dadiani z Mingrelia, który zasadził je w swoim ogrodzie i skutecznie je hodował. Jako rzadka egzotyczna roślina, krzew herbaty przyciągnęła uwagę amatorów i została wyhodowana w prywatnych ogrodach Gurii i Mingrelii, w pobliżu Sukhum, Soczi i innych miejsc. Zadbane krzaki rosły, kwitły i produkowały nasiona. Ale jedną rzeczą jest wyhodowanie kilku krzewów dla własnej przyjemności, a innym jest uzyskanie funduszy rządowych na plantację przemysłową.
Wybitny w historii gruzińskiej herbaty należy do księcia Michała Eristaviego. Był pierwszym, który nie tylko wyhodował własną herbatę, ale także przetwarzał ją zgodnie z zasadami i wysłał na wystawę, gdzie otrzymał uznanie. Nie mając wykształcenia agronomicznego. Krzewy herbaciane posadził w sadzie, który grał rolę parawany od wiatru, zgodnie z planem one opracowany kompleks podzwrotnikowych rolnictwa, gdzie winiarstwo będzie połączone z herbatą, ogrodnictwie i hodowli jedwabników.
Niestety, nie spotkał się ze wsparciem na poziomie państwa. Po jego śmierci jego syn A. Eristavi przez jakiś czas zajmował się herbatą, ale w 1907 r. Przeniósł się do Petersburga i plantacje zostały zaniedbane.
W 1884 r. mistrz P. Zeydlits zwrócił się do dyrektora Rosyjskiego Towarzystwa Żeglugowego i Handlowego, admirała Chikhaczowa, z prośbą o dostarczenie nasion i sadzonek herbaty z Hankow w lipcu 1885 r. w urzędzie celnym Batumi, dezynfekowanym wapnem kaustycznym …
Pozostały przy życiu materiał sadzeniowy P. Zeidlits przekazał A. A. Sołowcowi, emerytowanemu inżynierowi pułkownikowi, który kontynuował swoją pracę. Niektóre nasiona przetrwały i kiełkowały. Z ostrożnym nastawieniem krzaki zaczęły dawać nasiona, a w 1893 roku na wystawie rolniczej w Tyflisie herbata A. A. Sołowcowa otrzymała duży złoty medal. Po śmierci Sołowcewa plantacja herbaty popadła w ruinę.
W 1892 roku firma „K. i S. Popovy ”nabył około 300 hektarów w Salibauri, Kapreshumi i Chakva pod plantacjami herbaty. Semenowicz Popow w 1889, 1891 i 1893 roku podróżował na plantacje herbaty w Chinach, Japonii i Indiach, gdzie studiował wszystkie aspekty działalności związanej z herbatą – od uprawy nasion i sadzonek po metody przetwarzania liści herbaty.
K. Popov zwrócił się dla patronata do zastępcy dyrektora fabryki herbaty w Ninchzhou Lau John Jaw (Liu Jun Zhou (刘 峻 周). Wraz z Lau przybyło dziesięciu mistrzów chińskich i dziesięć tysięcy sadzonek krzewów herbacianych, a kilkaset funtów nasion.
Lau zorganizował pracę jako tradycyjna chińska fabryka wiejska: „Chińska herbata jest ręcznie robiona w małej szopie, w której znajdują się 2 paleniska z osadzonymi w nich żeliwnymi patelniami, wiele sit, tkane kosze, tace i różne formy bambusowych koszy, kilka mat i żeliwne patelnie i wentylator do sortowania gotowej herbaty. Wszystkie te przedmioty zostały sprowadzone z Chin”.
W 1895 r. fabryka wyprodukowała 20 funtów herbaty (nieco ponad 8 kg), w 1896 r. – 97 funtów (40 kg), w 1897 r. – 1200 funtów (około 500 kg). W 1899 roku została ona zbudowana fabryka herbaty z mocy przerobowej 1 miliona kilogramów zielonym liściem i wyprodukował pierwsze 930 funtów (370 kg) gotowego herbaty. Znaczna część plantacji w Gruzji została następnie zasiana nasionami z Czakwy.
Z jego udziałem w 1900 r. Herbata gruzińska otrzymała złoty medal na wystawię w Paryżu.